Ο παπάς ο παχύς (μία ωφελιμιστική προσέγγιση) του Γαρούφου Απόστολου

Καθώς μία μικρή μερίδα παπάδων θα διδάσκει σχετικά με το τί είναι Ζωή ή με το τί είπε κάποτε ο Ιησούς όπως, παραδείγματος χάριν «…πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου…», εγώ θα σας μιλήσω με μία φιλοσοφική θεωρία, αυτής της “ωφελιμιστικής θεωρίας”.

Τί είναι λοιπόν, η “ωφελιμιστική θεωρία”; Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, μία πράξη μας είναι θεμιτή και σωστή και έχει το ηθικό χρέος να την τελέσει κάποιος στο βαθμό που είναι ωφέλιμη αυτή, σε μία ομάδα ανθρώπων ή και σε ολόκληρη την κοινωνία. Όσο περισσότερα θα είναι τα αποτελέσματα των πράξεών μας που συμβάλλουν στην ευτυχία των ανθρώπων που επηρεάζονται από αυτήν, τόσο μεγαλύτερη θα πρέπει να νιώθουμε την ηθική υποχρέωση να την τελέσουμε. Με λίγα λόγια, μεγαλύτερη ευτυχία για μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων.

Ο Ιερέας λοιπόν, που αρνήθηκε να κοινωνήσει μία ομάδα ατόμων ΑμΕΑ, δε θα μπορούσε να ισχυριστεί την παραπάνω θεωρία, διότι, απέκλεισε μία μικρή ομάδα από την ευτυχία σε σχέση πάντα, με το μεγαλύτερο μέρος που μπόρεσε και κοινώνησε. Στην ουσία ο πάτερ, έπραξε κάτι ανήθικο, που πάει ενάντια, όχι μόνο στη θρησκεία που υπηρετεί, αλλά και στους νόμους της φύσης, που η ίδια του η θρησκεία αφομοιώνει ως δώρο Θεού. Άρα, απέρριψε μία ομάδα, χωρίς να ωφελήσει ούτε το κοινωνικό σύνολο αλλά ούτε και τη θέση που κατέχει στον κλήρο.

Πάμε να δούμε όμως, μία άλλη άποψη, με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Ιερέα. Φανταστείτε αγαπημένοι μου αναγνώστες να περπατάτε δίπλα από μία τεράστια και βαθιά θάλασσα. Κάπου στα μέσα αυτής, βλέπετε τον συγκεκριμένο Ιερέα να παλεύει και να αγωνίζεται να σωθεί από τα τεράστια κύματα ή πολύ απλά από την αδυναμία του να μη μπορεί να κολυμπήσει. Τί θα έπραττε ο κάθε κοινός νους; Θα έπρεπε να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του Πάτερ, να βγάλουμε τα ρούχα μας κι αν ήμασταν δεινοί κολυμβητές θα σπεύδαμε να τον σώσουμε από το κακό που τον βρήκε. Η ωφελιμιστική θεωρία λοιπόν, απαντάει πως «ναι, καλά θα έκανες, διότι, θα έσωζες τη ζωή και θα έδινες ευτυχία σε έναν συνάνθρωπό σου». Όμως…

… σύμφωνα με την παραπάνω θεωρία, δε θα πρέπει να πράξεις κάτι γρήγορα αν πρώτα δε σκεφτείς κάποιες παραμέτρους. Βασικές παραμέτρους που θα δώσουν ευτυχία σε ένα σύνολο ανθρώπων, θα πρέπει δηλαδή, να έχει εξασφαλιστεί η ηθική αξία της απόφασής μου και να εξετάσω σωστά την πράξη μου, αν δηλαδή, θα ωφελήσει ο μη πνιγμός ενός Ιερέα το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Μετά από μία γρήγορη εγκεφαλική έρευνα των δευτερολέπτων, αποδεικνύεται πως ο Πάτερ, είναι ένας στυγνός ιερέας, άκρως επικίνδυνος προς την ισότητα και την αγάπη προς όλους, ασυμβίβαστος με τις διδαχές του Ευαγγελίου και της Καινής Διαθήκης και βεβαίως μη ανταποκρινόμενος σε αυτά που δίδαξε ο ίδιος ο Ιησούς. Άρα, αν σωζόταν ο Ιερέας αυτός, θα συνέχιζε το καταστροφικό έργο του, να σπείρει μίσος στα διάφορα κοινωνικά στρώματα και να αποκλείει ομάδες ανθρώπων από το Ποίμνιο του Χριστιανισμού. Αν θα σωζόταν από έναν βέβαιο πνιγμό ο Πάτερ, θα βύθιζε ακόμη περισσότερο στη δυστυχία μεγαλύτερα ποσοστά ανθρώπων. Έτσι, σύμφωνα με την ωφελιμιστική θεωρία, θα έπρεπε να τον αφήσουμε να πνιγεί.

Ο αντίλογος είναι πως, θα μπορούσε να είναι ένας άλλος παπάς, καλύτερος από αυτόν, που διαθέτει τα κριτήρια να σωθεί και που όντως βοηθάει αρκετό κόσμο με το λόγο και τις πράξεις του. Έτσι, η κοινωνία θα είχε να χαρεί έναν ζωντανό που προσφέρει. Μέχρι όμως να διαπιστωθεί η ποιότητα και περί τίνος άνθρωπος και χαρακτήρας είναι, το πρόσωπο που θα ζητούσε βοήθεια… θα είχε πνιγεί. Το ερώτημα είναι: μήπως τελικά η ωφελιμιστική θεωρία μας καταδικάζει σε αδράνεια; Αν ναι, τότε είναι μία απλή θεωρία της φιλοσοφίας, αν όχι, γιατί ο Πάτερ, που ακολουθεί άλλες θρησκευτικές φιλοσοφίες, επέλεξε την αδράνεια και τη μη ευτυχία σε μία ομάδα ανθρώπων; Τελικά, μήπως όλοι μας ή ατομικά ο καθένας μας λειτουργεί με γνώμονα την εξουσία και τον εγωισμό;

 

Του Γαρούφου Π. Απόστολου

 1,396,191 total views,  169 views today

Αφήστε μια απάντηση