Όταν ηθοποιός σημαίνει… “χριστιανός” (του Γαρούφου Απόστολου)
Και τώρα ξαφνικά… ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα! Όλοι και όλες, οι απανταχού Έλληνες και Ελληνίδες θα τρέξουν με μάτια ερμητικά κλειστά σε μία κοντινή χρυσοποίκιλτη εκκλησία να δοξάσουν το χαρμόσυνο της αναστάσεως. Όμως, πόσο πιστεύουν όλοι αυτοί; Πιστεύουν ή απλά “ντύθηκαν” με την αρρωστημένη ιδέα του κοινωνικά αποδεκτού ανθρώπου; Θα τρέξουν σαν τις χήρες να κλάψουν τον πεθαμένο και μετά… μην τον είδατε…;
Τελικά, ο Χριστός, η Παναγία ή ο κάθε άγιος, είναι όντως τα θεία πρόσωπα που πιστεύουμε ή απλά τους θεωρούμε “χάπια” στις δύσκολες στιγμές και μόνο τότε τους αναπολούμε; Κάτι σαν το DEPON δηλαδή, έχω πονοκέφαλο παίρνω ένα. Και μη μου πεις πως μόνο τότε δεν τους αναπολείς! Μόλις βρεις μία απαίσια δικαιολογία, τάχαμου δυσκολίας, κατευθείαν ξεκινάς δέκα προσευχές και πενήντα ευχέλαια που σου είχαν ξεμείνει από το δημοτικό, τότε… που σου τις μάθαιναν με το ζόρι παπαγαλία, μη τυχόν και μπει κανένας μπαστουνόβλαχος διευθυντής με ιστορικό «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Όχι φασίστας βρε, απλά… χριστιανός!
Πράγματι, η χριστιανική θρησκεία πλέον, έχει καταντήσει μία “μαγική” λατρεία – θρησκεία! Είναι όντως μία εξ’ ολοκλήρου επιφανειακή πίστη και αγάπη προς το Θεό μόνο και μόνο… να είμαστε καλά κι άντε και του… χρόνου με υγεία! Είναι μία πολύ ωραία συναλλαγή του τύπου «εντάξει, πάτησα το πόδι μου στην εκκλησία, με αγάπησε ο Θεός, τώρα… ξανά του χρόνου»! Πόσο καλύτερος ηθοποιός να γίνεις από το να είσαι απλά χριστιανός; Απλά, μπορείς να λες… «είμαι χριστιανός»! Αμέσως, απέκτησες το πρώτο βασικό που απαιτείται στο επαγγελματικό βιογραφικό της ηθοποιίας: η προϋπηρεσία!
Προφανώς και πατάς για πρώτη φορά στην εκκλησία και μόνο στα βασικά σημεία, κάτι δηλαδή σαν το «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός» ή τη Μεγάλη Τρίτη που θες και καλά να ακούσεις το τροπάριο της Κασσιανής, χωρίς καν να το έχεις διαβάσει ποτέ στη ζωή σου ή το «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου» ή καλά – καλά το «Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ». Όλοι περιμένουμε το «Δεῦτε λάβετε φῶς» και τρέχουμε στα σπίτια μας να ξαμοληθούμε στην κρεατοφαγία λες και τόσες μέρες νηστείας… κάναμε νηστεία; Πού τα «πουλάμε» αυτά; Στον πανάγαθο;
Αλλά το πιο ωραίο στην όλη “φάση” της Μεγάλης Εβδομάδας είναι όταν λες «πρέπει να πάμε εκκλησία, τα βλέπει ο Θεός»! Ναι, τα βλέπει όντως ο Θεός, όταν βρίζεις, όταν χτυπάς τη μάνα σου, όταν πονηρεύεσαι και κοιτάς το αντίθετο φίλο! Επίσης, όταν ντύνεσαι λες και θα πας σε ξενυχτάδικο. Εντάξει, δεν κρίνω την εξωτερική εμφάνιση αλλά παραδέξου το: το κάνεις απλά για να δούνε οι υπόλοιποι το καινούργιο συνολάκι, όχι γιατί το “απαιτεί η στιγμή” κι άλλες τέτοιες βλακείες… στην εκκλησία μπορείτε να πάτε «…όπως είστε, με το τζιν, με το σκουλαρίκι»! Δεν το λέω εγώ, αλλά ο μακαρίτης ο Χριστόδουλος!
“Χαίρομαι” που τα μικρά τα παιδάκια μπαίνουν στην εκκλησία λες και θα κάνουν πασαρέλα μικρών παιδιών μπροστά από τον επιτάφιο, πού όλως περιέργως θα τον στολίσουνε Παρθένες! Επίσης, “χαίρομαι” που η κυρά Αμαλία θα πάρει σε ένα μπουκαλάκι λίγο λαδάκι για τον άντρα της που μπεκροπίνει, σ’ ένα στενό, λίγο πιο κάτω από την εκκλησία! Είναι το γνωστό delivery του λαδιού, που αν δεν το πιεις δε θα πας στον Παράδεισο. Ε λοιπόν, δε θα πας! Πιες ένα εκατομμύριο λαδάκια, αλλά στον Παράδεισο δε θα πας! Πώς θα πας; Απλά, κοίτα να αφήσεις πουρμπουάρ στην εκκλησία… είναι σίγουρα το αγορασμένο – αγιασμένο εισιτήριο για τον Παράδεισο.
Χριστιανός σημαίνει Φως, και πρέπει να τον δοξάζεις με ό,τι συνεπάγεται ακριβώς αντίθετα, όπως εσύ και όλοι μας έχουμε σκεφτεί. Δεν κολάζω κανέναν, απλά αν θες να λέγεσαι Χριστιανός, πρέπει να είσαι όλο το χρόνο Χριστιανός κι όχι κομπάρσος μόνο σε έκτακτες πρεμιέρες!
Γαρούφος Π. Απόστολος
«Οι θρήσκοι… Επειδή δεν είναι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι θεοί. Και επειδή δεν αγαπούν κανένα, νομίζουν ότι αγαπούν τον Θεό.»
Charles Péguy, Γάλλος ποιητής
550,115 total views, 1 views today
